قلب جنین

به نوزادی که در داخل رحم مادر رشد می کند، جنین می گویند. جنین برای رشد به طور کامل به اندام خاصی که جفت نام دارد وابسته است. یک طرف جفت به رحم و طرف دیگر به یک کیسه پر از مایع که جنین را نگه می دارد متصل استو این بند ناف است که جنین را به جفت متصل می کند. خون مادر از طریق لایه نازکی از سلول‌ها در دیواره رحم جریان می‌یابد و به جنین غذا و اکسیژن می‌دهد و مواد زائد مانند دی اکسید کربن را دفع می کند و هیچ تماس مستقیمی بین سیستم گردش خون مادر و  قلب جنین وجود ندارد.

جنین تا قبل از تولد از ریه های خود استفاده نمی کند و سیستم گردش خونش با نوزاد تازه متولد شده متفاوت است.

قبل از تولد، قلب جنین نیازی به پمپاژ خون و دریافت اکسیژن از ریه ها و در نتیجه شریان ریوی و آئورت جداگانه ندارد. قبل از تولد این دو رگ خونی توسط یک رگ خونی به نام مجرای شریانی به هم متصل هستند. پس از تولد، این مجرا طی چند دقیقه یا چند روز بسته و شریان ریوی چپ و آئورت جداگانه ای تشکیل  می شود.

قلب جنین همچنین دارای حفره ای بین دهلیز راست و چپ است که در اصطلاح به آن فورامن اوال می گویند. در طول رشد جنین، با این حفره خون به طور مستقیم از دهلیز راست به دهلیز جریان یابد، اما پس از تولد و در دوران شیرخوارگی بسته می شود. می توان گفت که مجرای شریانی و فورامن اوال بخشی از سیستم گردش خون جنین قبل از تولد هستند و پس از تولد ناپدید می شوند.

در اکثر نوزادان، این مسیرهای جریان خونی و حفره ها به طور طبیعی اندکی پس از تولد و پس از به کار افتادن ریه و عروق خونی بسته می‌شوند.

از آنجایی که قلب جنین دارای سیستم گردش خون متفاوتی با قلب نوزاد است، معمولا مشاهده برخی از نقایص مادرزادی قلب ممکن است چند روز یا چند هفته طول بکشد.