علایم

اگر مورد خفیفی از میوکاردیت را دارید یا در مراحل اولیه هستید، ممکن است هیچ نشانه یا علایم خفیفی مانند درد قفسه سینه یا تنگی نفس نداشته باشید.

در موارد جدی بسته به علت بیماری، علائم و نشانه های میوکاردیت متفاوت است. علائم معمول میوکاردیت شامل موارد زیر است:

• درد قفسه سینه
• ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی)
• تنگی نفس، در حالت استراحت یا هنگام فعالیت بدنی
• احتباس مایعات همراه با تورم ساق پاها، مچ پا و پا
• خستگی
• علائم و نشانه های دیگر عفونت ویروسی مانند سردرد، درد بدن، درد مفاصل، تب، گلودرد یا اسهال

میوکاردیت در کودکان

هنگامی که کودکان به میوکاردیت مبتلا می شوند، ممکن است علائمی شامل موارد زیر داشته باشند:

• تب
• غش
• مشکلات تنفسی
• تنفس سریع
• ریتم سریع یا غیر طبیعی قلب (آریتمی)

علل

اغلب علت میوکاردیت مشخص نمی شود. دلایل احتمالی بسیاری وجود دارد، اما احتمال بروز میوکاردیت نادر است. علل احتمالی عبارتند از:

• ویروس ها. بسیاری از ویروس ها معمولاً با میوکاردیت مرتبط هستند، از جمله ویروس هایی که باعث سرماخوردگی می شوند (آدنوویروس). کووید-۱۹؛ هپاتیت B و C؛ پارووویروس، که باعث ایجاد جوش های خفیف می شود، معمولاً در کودکان (بیماری پنجم)، و ویروس تبخال.

عفونتهای دستگاه گوارش (اکوویروس ها)، مونو نوکلئوز (ویروس اپستین- بار) و سرخچه نیز می توانند باعث میوکاردیت شوند. این بیماری همچنین در مبتلایان به HIV، ویروسی که باعث ایدز می شود، شایع است.

• باکتریها. باکتری های بی شماری می توانند باعث میوکاردیت شوند، از جمله استافیلوکوکوس، استرپتوکوکوس، باکتری ایجاد کننده دیفتری و باکتری کَنه که مسئول ایجاد بیماری لایم است.
• انگل ها. از جمله این موارد، انگل هایی مانند تریپانوزوما کروزی و توکسوپلاسما هستند، از جمله بعضی از آنها که توسط حشرات منتقل می شوند و می توانند شرایطی به نام بیماری چاگاس ایجاد کنند. این بیماری در آمریکای مرکزی و جنوبی بسیار بیشتر از ایالات متحده شیوع دارد، اما می تواند در مسافران و مهاجران آن قسمت از جهان بروز کند.
• قارچ. عفونت های مخمر، مانند کاندیدا؛ کپک، مانند آسپرژیلوس. قارچهای دیگر مانند هیستوپلاسما که اغلب در مدفوع پرنده مشاهده می شوند، گاهی اوقات می توانند باعث میوکاردیت شوند، به خصوص در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند.

عوارض

میوکاردیت شدید می تواند به طور دائم به ماهیچه قلب شما آسیب برساند، احتمالاً باعث  بروز موارد زیر شود:

• نارسایی قلبی. میوکاردیت درمان نشده، می تواند به ماهیچه قلب شما آسیب برساند به طوری که نتواند خون را به طور مؤثر پمپاژ کند. در موارد شدید، نارسایی قلبی مرتبط با میوکاردیت ممکن است به یک دستگاه کمک بطنی یا پیوند قلب نیاز داشته باشد.
• حمله قلبی یا سکته مغزی. اگر عضله قلب آسیب دیده باشد و قادر به پمپاژ خون نباشد، خون موجود در قلب شما می تواند لخته شود. اگر لخته یکی از شریان های قلب شما را مسدود کند، می توانید حمله قلبی داشته باشید. اگر یک لخته خون قبل از ساکن شدن در قلب به سمت شریانی منتهی به مغز شما برود، ممکن است سکته مغزی کنید.
• ضربان قلب سریع یا غیر طبیعی (آریتمی).
• مرگ ناگهانی قلب. برخی از آریتمی های جدی می تواند باعث شود ضربان قلب شما متوقف شود (ایست قلبی ناگهانی). اگر بلافاصله درمان نشود، کشنده است.

پیشگیری

هیچ پیشگیری خاصی برای میوکاردیت وجود ندارد. با این حال، انجام این اقدامات برای جلوگیری از عفونت ممکن است کمک کند:

• از تماس با افرادی که به بیماری ویروسی یا بیماری آنفلوانزا یا شبه آن مبتلا هستند، تا زمانی که بهبود نیافته اند خودداری کنید. اگر به علائم ویروسی مبتلا هستید، سعی کنید از قرار گرفتن در حضور دیگران خودداری کنید.
• بهداشت را به خوبی رعایت کنید. شستن منظم دستها می تواند به جلوگیری از شیوع بیماری کمک کند.
• از رفتارهای پرخطر خودداری کنید. برای کاهش احتمال ابتلا به عفونت میوکارد مرتبط با HIV، رابطه جنسی ایمن داشته باشید و از مواد مخدر استفاده نکنید.
• قرار گرفتن در معرض کنه را به حداقل برسانید. اگر وقت خود را در مناطق آلوده به کنه می گذرانید، پیراهن های آستین بلند و شلوار بلند بپوشید تا حد ممکن پوست شما را بپوشاند. مواد دافع حشرات که حاوی DEET است، استفاده کنید.
• واکسن های خود را بزنید. در مورد واکسن های توصیه شده، از جمله مواردی که در برابر سرخچه و آنفولانزا محافظت می کنند، به روز باشید؛ به خصوص در مورد بیماری هایی که می توانند باعث میوکاردیت شوند.

تشخیص

تشخیص زودهنگام برای جلوگیری از صدمات طولانی مدت قلب مهم است. بعد از معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است دستور انجام یک یا چند آزمایش را برای تأیید وجود میوکاردیت و تعیین شدت آن بدهد. آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• الکتروکاردیوگرام (نوار قلب). این آزمایش می تواند ریتم های غیر طبیعی را تشخیص دهد.
• عکسبرداری با اشعه ایکس از قفسه سینه. اندازه و شکل قلب شما را نشان می دهد، همچنین اینکه آیا مایعات درون قلب یا اطراف قلب شما وجود دارد که ممکن است نشان دهنده نارسایی قلبی باشد.
• MRIقلبی. اندازه، شکل و ساختار قلب شما را نشان می دهد. این آزمایش می تواند علائم التهاب عضله قلب را نشان دهد.
• اکوکاردیوگرام. امواج صوتی تصاویر متحرک قلب ضربان را ایجاد می کنند. اکوکاردیوگرام ممکن است بزرگ شدن قلب شما، عملکرد پمپاژ ضعیف، مشکلات دریچه، لخته ای در قلب یا مایعات اطراف قلب شما را تشخیص دهد.
• آزمایش خون. شمارش گلبولهای سفید و قرمز و همچنین میزان آنزیمهای خاصی را نشان می دهد که نشان دهنده آسیب به عضله قلب شما است. آزمایش خون همچنین می تواند آنتی بادی های ضد ویروس ها و ارگانیسم های دیگر را تشخیص دهد که ممکن است نشان دهنده یک عفونت مرتبط با میوکاردیت باشد.
• کاتتریزاسیون قلبی و بیوپسی اندومیوکارد. یک لوله کوچک (کاتتر) به داخل رگ در پا یا گردن شما وارد شده و به قلب شما پیچیده می شود. در برخی موارد، پزشکان از ابزار ویژه ای برای برداشتن نمونه کوچکی از بافت عضله قلب (بیوپسی) برای آزمایش در آزمایشگاه استفاده می کنند تا التهاب یا عفونت را بررسی کنند.

درمان

در بسیاری از موارد، میوکاردیت به تنهایی یا با درمان بهبود می یابد و منجر به بهبودی کامل می شود. درمان میوکاردیت بر روی علت و علائم مانند نارسایی قلبی متمرکز می شود. در موارد خفیف، افراد باید حداقل سه تا شش ماه از ورزش های رقابتی خودداری کنند. ممکن است تمام چیزی که شما نیاز داشته باشید، استراحت و دارو برای کمک به بدن در مقابله با عفونت منجر به میوکاردیت باشد.

اگرچه داروهای ضد ویروسی موجود است، اما در درمان بیشتر موارد میوکاردیت اثبات نشده است. برخی از انواع نادر میوکاردیت ویروسی، مانند سلول غول پیکر و میوکاردیت ائوزینوفیلیک، برای سرکوب سیستم ایمنی بدن به داروهای کورتیکواستروئید یا داروهای دیگر پاسخ می دهند. در برخی موارد ناشی از بیماریهای مزمن مانند لوپوس، درمان معطوف به بیماری زمینه ای می شود.

داروهایی که به قلب شما کمک می کنند

اگر میوکاردیت باعث نارسایی قلبی یا آریتمی شود، پزشک ممکن است شما را در بیمارستان بستری کند و دارو یا سایر روش های درمانی را تجویز کند. برای برخی از ضربان قلب های غیر طبیعی یا نارسایی شدید قلبی، ممکن است داروهایی به شما داده شود تا خطر لخته شدن خون در قلب شما کاهش یابد. اگر قلب شما ضعیف است، پزشک ممکن است داروهایی را برای کاهش حجم کار قلب یا داروهایی که به شما در از بین بردن مایعات اضافی کمک می کند تجویز کند، از جمله :

• مهار کننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE). این داروها مانند آنالاپریل (وازوتک)، کاپتوپریل (کاپوتن)،  لیسینوپریل (زستریل، پرینیویل) و رامیپریل، رگهای خونی را در قلب شما گشاد می کنند و به جریان خون راحت تر کمک می کنند.
• مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II. این داروها مانند لوزارتان (کوزارار) و والرسارتان (دیووان) رگ های خونی را در قلب شما گشاد می کنند و به جریان خون راحت تر کمک می کنند.
• مسدود کننده های بتا. مسدود کننده های بتا ، مانند متوپرولول (لوپرسور ، توپرول-XL)، بیسوپرولول و کارودیلول، به روش های مختلفی برای درمان نارسایی قلبی کار می کنند و به کنترل آریتمی کمک می کنند.
• داروهای مدر. این داروها مانند فوروزماید، سدیم و احتباس مایعات را تسکین می دهند.