سندرم آیزنمنگر و تشخیص آن با اکوکاردیوگرافی
سندرم آیزنمنگر (Eisenmenger) یک عارضه نقص قلبی مادرزادی است که شخص با آن به دنیا می آید. نقص های مادرزادی قلب مرتبط با سندرم آیزنمنگر باعث گردش خون غیر طبیعی در قلب و ریه ها می شود. عدم جریان طبیعی خون در بدن، باعث سفت و باریک شدن و افزایش فشار در رگ های ریه (فشار خون شریانی ریوی) می شوند. این امر به طور دائمی به رگهای خونی در ریه های شما آسیب می رساند. با آزمایش هایی همچون اکوی قلب می توان این نقص ها را به طور تخصصی شناسایی و بررسی کرد.
با تشخیص به موقع و ترمیم نقایص مادرزادی قلب، معمولاً می توان از این عارضه تهدید کننده زندگی جلوگیری کرد. اگر فردی به سندرم آیزنمنگر مبتلاست، به نظارت دقیق پزشکی نیاز دارد. تجویر داروها می توانند علائم این بیماری را بهبود بخشند.
چگونه سندرم آیزنمنگر تشخیص داده می شود؟
کودک یا نوجوان با سابقه نقص دیواره دهلیزی (ASD)، نقص سپتوم بطنی (VSD)، مجرای شریانی باز (PDA) یا نقص کانال دهلیزی بطنی (کانال AV) که بعد از یک سالگی ترمیم نشده باشد، در معرض خطر ابتلا به سندرم آیزنمنگر است.
پزشک ممکن است در هنگام معاینه معمول، تغییر یا افزایش شدت سوفل قلبی (صدای دمیدن یا خشن شدن هنگام شنیدن ضربان های قلب که ممکن است نشان دهنده وجود مشکلات درون قلب یا سیستم گردش خون باشد) را نشان می دهد. بروز علائمی همچون هرگونه تنگی نفس، درد قفسه سینه، یا تپش قلب، به ویژه همراه با فعالیت، باید برای بررسی بیشتر به پزشک گفته شود.
پزشک با معاینه بدنی، گوش دادن به صدای قلب و ریه ها و مشاهدات دیگر بالینی را در تشخیص سندرم آیزنمنگر کمک می کند.
آزمایشات دیگری که ممکن است برای کمک به تشخیص سندرم آیزنمنگر انجام شود شامل موارد زیر است:
آزمایش خون
کاتتریزاسیون قلب
اشعه ایکس قفسه سینه
اکوکاردیوگرافی
الکتروکاردیوگرافی (نوار قلب)
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)
درمان آیزنمنگر
اهداف درمان سندرم آیزنمنگر کاهش فشار شریان ریوی، بهبود اکسیژن رسانی و کاهش درجه سیانوز و گلبول قرمز است. درمان اختصاصی برای سندرم آیزنمنگر توسط پزشک بر اساس موارد زیر تعیین می شود:
- سن، سلامت کلی و سابقه پزشکی
- میزان پیشرفت و سطح بیماری
- تحمل دارویی و روشهای درمانی اختصاصی
- انتظارات از دوره بیماری
- نظر یا اولویت شخصی
روش های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد، اما محدود به آنها نیست:
- فلبوتومی
- دارو
- اکسیژن درمانی
- سایر درمان های پزشکی همچون جراحی و…
برخی از افراد مبتلا به سندرم آیزنمنگر که هیچ عارضه دیگری در سلامتی ندارند ممکن است در تا چهل سالگی زندگی کنند و تعداد کمی ممکن است تا دهه پنجم یا ششم زندگی زنده بمانند.
ملاحظات مربوط به سندرم آیزنمنگر
این ملاحظات شامل موارد زیر است، اما محدود کننده نیستند:
- بارداری برای زنان در سنین باروری با سندرم آیزنمنگر توصیه نمی شود. بارداری ممکن است خطر زیادی برای مادر و همچنین عوارضی برای جنین به دلیل اثرات سطح اکسیژن پایین در خون ایجاد کند.
- هرگونه بیهوشی و جراحی پرخطر محسوب می شود و باید به دقت برای آن برنامه ریزی کرد. بهتر است در این موارد با یک متخصص و جراح قلب مشاوره انجام داد.
- مسافرت هوایی و قرار گرفتن در معرض ارتفاع زیاد برای جلوگیری از عوارض به دریافت مایعات و اکسیژن اضافی نیاز دارد.
- سردرد شدید، سرگیجه، سنکوپ (غش کردن) یا تغییر در سطح هوشیاری باید جدی گرفته شود و فوری ارزیابی شود.
- مصرف سیگار و الکل برای این بیماران توصیه نمی شود.
- برای جلوگیری از خطر خونریزی ریوی، باید با داروی مهارکننده قوی، سرفه را کنترل یا پیشگیری کرد.
- عکس برداری از آنفلوانزا به طور سالانه توصیه می شود و واکسن پنوموکوک باید طبق توصیه پزشک دریافت شود.
بیماری سندرم آیزنمنگر یک بیماری مادرزادی است که فرد با آن به دنیا می آید، این نقص ها در گردش خون تأثیر گذاشته و رگ های ریوی را درگیر می کند.
منبع:
